ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ 2016

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΑΜΑΛΙΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΚΥ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ 

Γράφει ο Γιώργος Χαρτοπάκης

Στις 29 Ιουνίου βρέθηκαν στο θέατρο του Αμαλιείου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αμαρουσίου 2016, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και η Βίκυ Καρατζόγλου, οι οποίοι χάρισαν στο κοινό μια αξέχαστη βραδιά. Οι δύο καλλιτέχνες  έκαναν τους 2000 θεατές που βρέθηκαν εκεί να συγκινηθούν, να χορέψουν και να τραγουδήσουν ρυθμικά τα τραγούδια τους. 

(Μιχάλης Χατζηγιάννης και Βίκυ Καρατζόγλου στο θέατρο του Αμαλιείου Πηγή: thepaper.gr) 

Δεν έμειναν παραπονεμένοι όσοι βρέθηκαν στο θέατρο του Αμαλιείου.  Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης πραγματοποίησε μια πολύ καλή εμφάνιση και έδειξε με τον τρόπο αυτό ότι επέστρεψε δυναμικά στην μουσική σκηνή. Ερμήνευσε και τα δυο καινούρια του τραγούδια «Θα χαθώ πριν φύγω» και «Κράτα με εδώ» από τη συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Επίσης μαζί με το κοινό ερμήνευσε και παλιές επιτυχίες όπως: «Το πάρτι», «Δε φεύγω», «Χέρια ψηλά», «Το καλοκαίρι μου», «Εκδρομή», «Τρεις ζωές», «Εμείς οι δυο σαν ένα», «Αν μου τηλεφωνούσες», «Ο βυθός σου», «Μέσα σου βρίσκομαι», «Πιο πολύ», «Όλα ή τίποτα» κ.α. 

Η Βίκυ Καρατζόγλου, ένα ανερχόμενο ταλέντο της ελληνικής μουσικής, τραγούδησε και εκείνη δικά της τραγούδια με την υπέροχη φωνή της. Ένα από τα πιο γνωστά της τραγούδια είναι «Τα όνειρα» που ερμήνευσε στο θέατρο του Αμαλιείου. Πλέον κυκλοφορεί τώρα και τον πρώτο της προσωπικό της δίσκο «Τα όνειρά μου αληθινά». Στη συνέχεια ερμήνευσε το «Να μείνεις εδώ», μια παλιά επιτυχία του Χατζηγιάννη, μαζί με τον ίδιο. Τους καλλιτέχνες πλαισίωσε μία από τις καλύτερες μπάντες: Σόλων Αποστολάκης (πιάνο –πλήκτρα), Σπύρος Μάζης (μπάσο), Γιώργος Μητσοτάκης (τύμπανα), Χρήστος Γκάτσος (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα) και Αριέτα Σαϊτά (βιολί).

Γενικά οι δυο καλλιτέχνες άφησαν καλές εντυπώσεις σε μια πολύ όμορφη βραδιά. Στη βραδιά αυτή ήταν παρευρισκόμενοι ο δήμαρχος του Αμαρουσίου κ. Γιώργος Πατούλης με την οικογένειά του, τη σύζυγό του, πρόεδρο του ΠΕΑΠ Λυκόβρυσης -Πεύκης κα Μαρίνα Σταυράκη και το γιο τους Αλέξανδρο μαζί με τον Πρόεδρο της Κοινωφελούς Επιχείρησης κ. Νικόλαο Πέππα. Στο χαιρετισμό του ο κ. Πατούλης, ευχόμενος «Καλό Καλοκαίρι» σε όλους,   μεταξύ άλλων σημείωσε: « Σήμερα έχουμε τη χαρά να υποδεχόμαστε στο Μαρούσι τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ό,τι και να πει κανείς, το αποδεικνύει η αγάπη του κόσμου και φυσικά η μεγάλη διεθνή αναγνώριση που έχει. Η τέχνη και ο πολιτισμός πρωταγωνιστούν και το φετινό καλοκαίρι στην πόλη μας, με επίκεντρο το Φεστιβάλ. Πιστεύω ότι οι πολιτιστικές και αθλητικές προσπάθειες δημιουργούν μια γερή αλυσίδα ενότητας, ιδιαίτερα στη δύσκολη εποχή που διανύουμε». Στο τέλος της συναυλίας μίλησε ξανά για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και του ζήτησε να τραγουδήσει για δεύτερη φορά μαζί με τον κόσμο το «Χέρια ψηλά» και με αυτό το τραγούδι ο Χατζηγιάννης έκλεισε τη βραδιά καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο.

ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 

(Φεστιβάλ δήμου Αμαρουσίου 2016 15 Ιουνίου – 16 Ιουλίου Πηγή pronews.gr)

Πηγή: artic.gr

Δευτέρα 4 Ιουλίου

«Αντιγόνη» του  Σοφοκλή

από την Μαρουσιώτικη  εταιρεία  θεάτρου

Τέχνη & Δράση

με  τη  συνεργασία  του Κέντρου Τέχνης & Πολιτισμού του Δήμου Αμαρουσίου

Ώρα: 21:00

Δωρεάν Είσοδος με σκοπό την συγκέντρωση τροφίμων για το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Αμαρουσίου.

 

Τετάρτη 6 Ιουλίου 

Αφιέρωμα στον Στράτο

Θανάσης Πολυκανδριώτης

Άγγελος Διονυσίου – Στέλιος Διονυσίου

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 10 €

 

Παρασκευή 8 Ιουλίου

Live Stage @ The Bar

Moonlight Overdrive + Τhe Buzz Dealers

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 5 €

 

Σάββατο 9 Ιουλίου 

Live Stage @ The Bar

Ελληνική Βραδιά με τους:

Λίνα Μιχαήλ – Κώστας Σκόνδρας – Ντίνα Κατσιλα 

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 5 €

 

Δευτέρα 11 Ιουλίου 

Caveman

με τον Θανάση Βισκαδουράκη

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 10 €

(Η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου για μία μοναδική συναυλία στο Φεστιβάλ Αμαρουσίου)

Τετάρτη 13 Ιουλίου 

Ελευθερία Αρβανιτάκη – Νίκος Πορτοκάλογλου

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 10 €

 

Παρασκευή 15 Ιουλίου 

Live Stage @ The Bar

Vanila Swing

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 5 €

 

Σάββατο 16 Ιουλίου 

Τάκης Ζαχαράτος

I Am What I Am – Η Επιστροφή

Ώρα: 21:00

Είσοδος: 16 € (+ 12 € ανέργων)

 

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΖΑΜΠΕΤΑ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑ

Γράφει ο Αντώνης Γιαννουλάκης

Ο μεγάλος Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1925 στην περιοχή του Μεταξουργείου, έχοντας καταγωγή από την Κύθνο. Από αρκετά μικρή ηλικία ο Γιώργος Ζαμπέτας άρχισε να δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική. Εργαζόταν στο κουρείο του πατέρα του ως βοηθός, ενώ στα κρυφά δημιουργούσε με το μπουζούκι του τις πρώτες του μελωδίες. Οποιοσδήποτε φυσικός ήχος τον συνάρπαζε και τον βοηθούσε στις συνθέσεις του, σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του λίγο πριν φύγει από τη ζωή. 

(Ο Γιώργος Ζαμπέτας νέος Πηγή: iconsday.com)

Το 1932 σε ηλικία μόλις επτά ετών θα κερδίσει το πρώτου βραβείο, ως μαθητής της πρώτης δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό. Παρά τις αντιδράσεις, ο τότε μικρός Ζαμπέτας θα συνεχίσει να υπηρετεί τη μουσική με απόλυτη προσήλωση και αγάπη, ενώ η γνωριμία του με τον Βασίλη Τσιτσάνη θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.

Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα θα μετακομίσει στο Αιγάλεω και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας θα αποκτήσει έναν άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας θα εμπνευστεί και θα χαρίσει το προσωνύμιο «CITY», κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στη Βρετανία. Το 1942 κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της κατοχής, ο Ζαμπέτας θα δημιουργήσει το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο έκαναν καντάδες σε κορίτσια.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας θα γράψει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Πόλυ Πάνου κ.α. Από τότε θα ξεχωρίσουν το έκδηλο ταλέντο του και το εκπληκτικό του παίξιμο με το μπουζούκι του, ωστόσο ακόμα δεν θα καταλήξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ που είχε και που τον καθιέρωσε σαν έναν μοναδικό «σόου-μαν» στο χώρο.

popaganda.gr

Την επόμενη δεκαετία, τα τραγούδια του θα γνωρίσουν τεράστια επιτυχία καθώς πραγματοποίησε εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης, ενώ θα ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Συμμετείχε επίσης σε περισσότερες από εκατό ταινίες στον ακμάζοντα Ελληνικό Κινηματογράφο για εκείνο τον καιρό. Δημιουργίες του  όπως «Τα δειλινά», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ», «Τα ξημερώματα» κ.α. έχουν παραμείνει αξέχαστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος.

Τη δεκαετία του ’70, όταν τα ήθη έχουν αρχίσει να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτυρα, δίνοντας ένα μοναδικό σόου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο Πενηντάρης». «Μάλιστα κύριε» κ.α. να δημιουργούν αίσθηση στο κοινό.

(Ο Ζαμπέτας κάτω από την Ακρόπολη Πηγή: left.gr)

Όμως στα χρόνια της δεκαετίας του ’80 άρχισε η παρακμή αυτού του είδους τραγουδιών, με τον Ζαμπετα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η μουσική θα εξελιχθεί σε άλλο επίπεδο. Ωστόσο από το 1990 και μετά οι δισκογραφικές εταιρίες και τα ΜΜΕ ανακαλύπτουν τα τραγούδια του, τα οποία θα έρθουν ξανά στην επικαιρότητα, γνωρίζοντας νέα δημοτικότητα από τους ακροατές.

Δυστυχώς όμως ο Γιώργος Ζαμπέτας δεν θα βρεθεί μόνο στη δύση της καριέρας του, αλλά και στη δύση της ζωή του. Στις αρχές του 1992 με φρικτούς πόνους στα κόκκαλα θα μπει στο νοσοκομείο με τη διάγνωση να δείχνει ότι έχει καρκίνο στα οστά σε προχωρημένο στάδιο. Έτσι στις 10 Μαρτίου του 1992 θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία» σε ηλικία 67 ετών.

(Η ζωή και το καλλιτεχνικό έργο του Ζαμπέτα 1925-1992 Πηγή: bibliagora.gr)

Ο δήμος του Αιγάλεω τίμησε δυο φορές εν ζωή τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και τον Σεπτέμβριο του 1990. Επίσης δίπλα από το σπίτι του η πλατεία που υπάρχει εκεί στην πόλη αυτή έχει πάρει και το όνομά του. Τα τραγούδια αυτού του μεγάλου συνθέτη ακούγονται μέχρι και σήμερα. 

UPLIFTING TRANCE

Από το Ισραήλ…στην Ελλάδα

Γράφει ο Γιώργος Χαρτοπάκης

Η Nitzhonot trance (ή αλλιώς uplifting trance) έγινε γνωστή στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Στην Ελλάδα ήρθε από το Ισραήλ στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μέχρι το 2003 κυριαρχούσε. Πλέον υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε αυτήν την μουσική και που πηγαίνουν σε rave πάρτι, ωστόσο δεν έχει την ίδια απήχηση που είχε τότε.

(Στο κέντρο της φωτογραφίας φαίνεται καθαρά το ινδουιστικό σύμβολο ΩΜ. Είναι φανερό ότι η trance «φιλοσοφία» είναι επηρεασμένη από την ινδουιστική τέχνη και θεολογία Πηγή: mp3tunes.tk)

Η μουσική αυτή φαίνεται να έχει τις ρίζες της από τη Goa Trance που άκμασε την δεκαετία του 80 στην Γκόα, της Ινδίας. Έπειτα στο Ισραήλ με την μουσική αυτή πολλοί καλλιτέχνες έκαναν επιτυχία κυρίως μετά το 1997. Αυτό το είδος μουσικής στο Ισραήλ ονομάστηκε Nitzh o Not και συνδυάζει σκληρά παλλόμενα μπάσα, που λέγονται και «laserkicks», με ανατολικές μελωδίες επηρεασμένες από τη Goa Trance. Τα κομμάτια είναι συνήθως σε ένα εύρος 145-155 κτύπων ανά λεπτό. Ο πιο αναγνωρισμένος καλλιτέχνης αυτού του είδους μουσικής είναι ο Eyal Barkan, ο οποίος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Good Morning Israel το 1998. Ήταν το πρώτο trance άλμπουμ που κατάφερε να γίνει χρυσό στη χώρα του, ενώ παράλληλα πούλησε πάνω από 20.000 αντίτυπα. Άλλοι καλλιτέχνες που αναδείχθηκαν το ίδιο έτος ήταν ο Kobi Kastoriano και ο Eyal Ben Or γνωστοί ως Iceman και ο Avi Shwartz γνωστός ως Holymen με το πολύ γνωστό του κομμάτι Comic Strip, ένα διάσημο καλοκαιρινό χιτ του 1998. Αυτοί οι καλλιτέχνες κατάφεραν να γίνουν γνωστοί ακόμα και έξω από το Ισραήλ. Η Typhoon Records ήταν η μεγαλύτερη Nitzhonot εταιρεία κυκλοφορώντας πάνω από 40 CD σε λιγότερο από δύο χρόνια και σταμάτησε τη λειτουργία της το 2000.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 η μουσική αυτή θα έρθει στην Ελλάδα καθώς πολλοί νέοι τότε ακούγανε την Nitzhonot σε πάρτι. Έτσι κάποιοι Έλληνες επηρεάστηκαν και ασχολήθηκαν ενεργά με την μουσική αυτή, η οποία θα γνωρίσει νέα δημοτικότητα μέχρι το 2003. Η Nitzhonot trance θα μετονομαστεί σε uplifting trance στην Ελλάδα και θα γίνει πιο μελωδική με απλοϊκές νότες και λιγότερα Oriental στοιχεία, διαφέροντας πολύ από τη Nitzhonot και τη Goa Trance. Ένα uplifting κομμάτι τυπικά περιέχει ηρωικές και επικές μελωδίες με ευρωπαϊκές trance επιρροές. Γνωστοί Έλληνες καλλιτέχνες της uplifting trance είναι οι Cyan, Cherouvim, Space Odyssey, Darma, Star Children, Dementia, Qsys, Mendark και ο Mike Verros, ο οποίος εισήγαγε στην πραγματικότητα αυτό το είδος μουσικής στην Ελλάδα.

Όσον αφορά την κουλτούρα αυτής της μουσικής έχει να κάνει κυρίως με τη φύση ενώ και ο ρουχισμός ταυτίζεται με αυτήν. Δηλαδή πολύχρωμες μπλούζες με συμμετρικά σχήματα, fractals και εξωγήινους. Επίσης διοργανώνονται διάφορα πάρτι ακόμα και σήμερα όπου μαζεύονται οι λάτρεις της μουσικής αυτής και χορεύουν. Σε αυτά τα rave πάρτι στο Ισραήλ υπάρχουν και ναρκωτικά κυρίως tripy, ψυχεδελικά που βασίζονται στο μότο «Επιστροφή στη φύση», ενώ συγκεκριμένα στα ελληνικά rave πάρτι κυριαρχεί το ecstasy αλλά και το LSD. Όμως προσωπικά θεωρώ ότι η μουσική αυτή σε ταξιδεύει κατευθείαν και μπορείς να την απολαύσεις και χωρίς ναρκωτικά.

Στις μέρες μας η uplifting trance δεν έχει την ίδια απήχηση μιας και η μουσική εξελίσσεται, ωστόσο υπάρχουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως: Sahar, Kintaro, Oren and Eyal Barkan, Kastoriano Kobi, Goldenfinger, Suki, Holyman, Injector, Cherouvim, Cyan, Star Children, Naga και πολλοί άλλοι που μας κρατάνε ακόμα συντροφιά στο ραδιόφωνο και στα πάρτι όπου ακούγονται τα κομμάτια τους.

 

ΤΟ HIP-HOP ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο Αντώνης Γιαννουλάκης

(Οι FF.C Πηγή: bouriblog.com)

Το hip-hop στη χώρα μας ξεκινά ουσιαστικά το 1987 τη χρονιά δηλαδή που ιδρύεται το πρώτο ελληνόφωνο hip-hop συγκρότημα οι FF.C ( Fortified  Concept). Ο πρώτος ελληνικός χιπ-χοπ δίσκος ήταν το Εν Τάξει των O.P.A που κυκλοφορεί το 1990.

(Οι Active Member Πηγή: liveinspector.gr)

Το 1992 μετά τη συναυλία που έδωσε το αμερικάνικο συγκρότημα Public Enemy στο κατράκειο θέατρο της Νίκαιας, δημιουργούνται οι Active Member. Μετά από λίγα χρόνια αφού ανοίγουν τη δική τους εταιρία παραγωγής ( freestyle productions) ονομάζουν το είδος της μουσικής τους low-bap, θέλοντας να διαχωρίσουν τη δική τους θέση από την υπόλοιπη ελληνική σκηνή, θεωρώντας πως είχε αρχίσει να παίρνει τα εμπορικά χαρακτηριστικά στοιχεία της τότε αμερικάνικης χιπ-χοπ σκηνής. Με τη κίνηση αυτή των Active Member το κοινό χωρίστηκε ουσιαστικά σε δύο ΄΄στρατόπεδα΄΄ δημιουργώντας τη πρώτη χιπ-χοπ κόντρα στην Ελλάδα, και όπως είναι φυσικό οι Active Member δέχθηκαν κριτική από τη χιπ-χοπ κοινότητα.

(Oι Terror X Crew Πηγή: hiphop.gr)

Το 1992 επίσης, δημιουργούνται οι Terror X Crew (TXC). Με το δισκογραφικό τους ντεμπούτο να γίνεται το 1995 με το ομώνυμο Terror X Crew. Είναι οι πρώτοι που φέρνουν το ελληνικό χιπ-χοπ σε επαφή με τα τέσσερα στοιχεία της κουλτούρας (MCing, Djing, Graffiti, Breakdance), όπως επίσης είναι οι πρωτοπόροι του Hardcore Rap και του Wildstyle Graffiti στην Ελλάδα.

Το 1994 ξεκινάνε και οι Goin Through οι οποίοι από τότε ακολούθησαν την mainstream σκηνή. Δύο χρόνια αργότερα το 1996 κάνουν την εμφάνιση τους και τα Ημισκούμπρια που είναι καθαρά το πρώτο ελληνικό σατυρικό χιπ-χοπ συγκρότημα.

Το 1997 το συγκρότημα Ζωντανοί Νεκροί (ΖΝ) φέρνει μία άλλη γεύση στην τότε ελληνική χιπ-χοπ σκηνή, το Battle Rap. Εκείνη την εποχή στη χώρα μας υπήρχαν και άλλα χιπ-χοπ σχήματα, οι Razastarr, Παρεμβολές, Άγνωστοι Γνωστοί (Άλφα Γάμα), ΝΕΒΜΑ, Βαβυλώνα, Νέα Τάξη Πραρμάτων (ΝΤΠ), Στίχοιμα, Αποκάλυψις, Ομήρου Απόγονοι, BarCode Crew.

(Οι Razastarr Πηγή: music-bazaar.com)

Με το πέρασμα στη νέα χιλιετία, τη δεκαετία του 2000 πολλά από τα πιο ιστορικά σχήματα της δεκαετίας του 90’ διαλύονται ή αλλάζουν μορφή όπως οι Terror X Crew (μετά από την αποχώρηση του DJ ALX το 2002 και συνεχίζουν από το 2004 ως Αρτέμης-Ευθήμης), οι FF.C ( μετά την αποχώρηση του Ρυθμοδαμαστή το 2005 διαλύονται και ο Σκηνοθέτης δημιουργεί το σχήμα Αντίξοες Παραγωγές), άλλο ένα συγκρότημα που επίσης θα διαλυθεί είναι οι Άλφα Γάμα των οποίων τα μέλη θα ακολουθήσουν τη σόλο καριέρα. Από το 2001 και μετά εμφανίζονται και άλλα σχήματα δημιουργώντας νέα ρεύματα στη σκηνή. Οι περισσότερη σε αντίθεση με τους παλαιότερους, κυκλοφορούν τους δίσκους τους μέσω διαδικτύου δωρεάν και χωρίς την ανάμειξη δισκογραφικών εταιρειών, με αυτό να έχει ως αποτέλεσμα μία πληθώρα από κυκλοφορίες. Δεκάδες συγκροτήματα δημιουργήθηκαν όμως λίγοι έκαναν το κάτι παραπάνω μέσα από ένα τους δίσκο ή μία συναυλία. Κάποια από τα συγκροτήματα της δεύτερης γενιάς του ελληνικού χιπ-χοπ που άλλαξαν τα δεδομένα της μουσικής σκηνής και συνεχίζουν δυναμικά μέχρι και σήμερα είναι οι Ορθολογιστές, οι ΒΠεις, τα Βόρεια Αστέρια, οι Athens Finest, οι Ladose, και οι Ψυχόδραμα 07.

(Οι Ορθολογιστές Πηγή: hiphop.gr)

Στη σημερινή εποχή υπάρχει μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών και νέων ανθρώπων που ξεκινούν να ασχολούνται με το rap και φτιάχνουν συγκροτήματα, σε αντίθεση με τη δεκαετία του 90’ που ο αριθμός των καλλιτεχνών ήταν αρκετά μικρός. Αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι κυκλοφορούν τις δισκογραφικές τους δουλειές μέσω του διαδικτύου ή γνωστοποιούν τη μουσική τους μέσω του youtube. Υπάρχουν όμως ακόμα και οι ‘’ρομαντικοί’’ του χιπ-χοπ οι οποίοι επιμένουν να προωθούν τη δουλειά τους μέσω ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιρειών. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του σημερινού χιπ-χοπ είναι το σκληροπυρηνικό ‘’flow’’ που επικρατεί όταν ραπάρουν οι περισσότεροι MC’s. Το ελληνικό χιπ-χοπ βρίσκεται σχεδόν στο τέλος της τρίτης δεκαετίας από τη στιγμή της εμφάνισης του στην ελληνική μουσική. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, υπήρξαν διαμάχες ανάμεσα σε συγκροτήματα αλλά και ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Η νέα γενιά έχει αγκαλιάσει το χιπ-χοπ συνεχίζοντας την παράδοση των πρωτοπόρων της δεκαετίας του 80’.

ΚΡΑΤΑ ΜΕ ΕΔΩ – ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ – ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η επιστροφή του Μιχάλη Χατζηγιάννη είναι γεγονός. Όπως σας είχα προαναγγείλει η συνεργασία του με τη Λίνα Νικολακοπούλου πήρε σάρκα και οστά και το πρώτο τους δημιούργημα κυκλοφόρησε με τίτλο «Κρατά με εδώ».

Οι δυο δημιουργοί έφτιαξαν για ακόμα μια φορά ένα υπέροχο κήπο συναισθημάτων θέλοντας να μας πάνε μια βόλτα σε αυτόν. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης πιο ώριμος μουσικά και ερμηνευτικά από ποτέ έδωσε μια φρέσκια πνοή στους στίχους της Λίνας και μας καταθέτει…»Γύρω απ’τη Γη σου το Φεγγάρι μου γυρίζω…»

Σε μια εποχή που οι στίχοι και οι συνθέσεις είναι αναλώσιμοι και ανακυκλώσιμοι έρχονται οι δυο τους να μας κρατήσουν από το χέρι και να μας βάλουν ξανά στο μονοπάτι του ταξιδιού των συναισθημάτων.  Κλείνω τα ματιά μου και αφήνομαι στις εικόνες που μου δημιουργεί το τραγούδι. Συγκεκριμένα κατάφερε να μου μεταδώσει σε υπερθετικό βαθμό όλη αυτή την ενέργεια και το δυνατό του σημείο είναι ότι δεν μπορείς να το κατατάξεις σε κανένα μουσικό είδος.
Η αλήθεια είναι ότι με την αναγγελία της συνεργασίας αυτής ήμουν αρκετά ενθουσιασμένος , περίεργος και ταυτόχρονα επιφυλακτικός. Ο λόγος είναι ότι οι δυο τους ανήκουν σε διαφορετική γενιά, με το ποιητικό ύφος της Λίνας και το Μιχάλη να συνθέτει dadd’s rock μουσική με πινελιές δυτικής ποπ, έχοντας πρωτοπορήσει μουσικά στη χωρά μας. Τώρα όμως και οι δυο έκαναν την ανατροπή, η Λινά έγραψε διαφορετικά από τις άλλες φορές βάζοντας επιπλέον εφηβικές πινελιές στους στίχους της και ο Μιχάλης από την άλλη πλευρά επέστρεψε στην ώριμη σύνθεση των τριών πρώτων δίσκων του, το «Κρατά με εδώ»  θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο «Κρυφό Φιλί» για παράδειγμα.
Η αρχή του ταξιδιού λοιπόν φαίνεται πολύ όμορφη με τη συνεχεία να φαντάζει συναρπαστική.

» Κράτα με εδώ, δως μου να δω πως θυμίζουνε παράδεισο δυο σώματα ενωμένα…»

 

Zombie: Το θρυλικό τραγούδι-σύμβολο κατά του πολέμου και της βίας

Ηταν 12 Σεπτεµβρίου του 1994 όταν η Dolores O᾽Riorden, επικεφαλής του ροκ ιρλανδικού συγκροτήµατος Cranberries, γράφει το τραγούδι »Zombie». Το τραγούδι γνωρίζει τεράστια επιτυχία και έρχεται πρώτο στα charts της Αυστραλίας, της Δανίας, του Βελγίου και της Γερµανίας ενώ κερδίζει και το βραβείο του καλύτερου τραγουδιού στα MTV EUROPE MUSIC AWARDS του 1995. Όσα παιδιά γεννήθηκαν τη δεκαετία του 80 έχουν µνήµες της εφηβείας τους που συνδέονται σίγουρα µε το αντιπολεµικό αυτό κοµµάτι. Όµως πόσοι πραγµατικά γνωρίζουν το πραγµατικό νόηµα του »Zombie»; Είναι παράξενο να τραγουδάµε κοµµάτια ζωής και ιστορίας που δεν γνωρίζουµε και δεν κατανοούµε.

Το » Zombie» γεννιέται ένα χρόνο πρίν την δηµοσίευσή του, το 1993 όταν το µουσικό συγκρότηµα Cranberries βρισκόταν στην Μ.Βρετανία για µιά συναυλία. Τα µέλη του συγκροτήµατος ήταν αυτόπτες µάρτυρες ενός φρικτού επεισοδίου βίας στo Warrington της Αγγλίας. Συγκεκριµένα στις 20 Μαρτίου του 1993, ηµεροµηνία σύµβολο ωµής βίας πολεµικού χαρακτήρα,ο ιρλανδικός εθνικός απελευθερωτικός στρατός (IRA) τοποθέτησε δύο βόµβες µέσα σε κάδους απορριµάτων σε κεντρικό εµπορικό δρόµο της πόλης µε αποτέλεσµα να χάσουν την ζωή τους δύο ανήλικα παιδιά. Ο 3χρονος Jonathan Ball και ο 12χρονος Tim Parry ήταν αυτά τα τραγικά θύµατα που ώθησαν την Dolores O᾽Riorden να καταγράψει στο µουσικό πεντάγραµµο τα συναισθήµατα της κατά του πολέµου και της βίας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο IRA είχε πραγµατοποιήσει επιθέσεις κατά των υποδοµών και των εµπορικών στόχων τόσο της Βόρειας Ιρλανδίας όσο και της Αγγλίας. O στόχος ήταν να βλάψει την οικονοµία και να προκαλέσει αναστάτωση, η οποία θα ασκούσε πίεση στη βρετανική κυβέρνηση ούτως ώστε να αποσυρθεί από τη Βόρεια Ιρλανδία. Αυτή η βοµβιστική επίθεση στις 20 Μαρτίου έλαβε εκτεταµένη κάλυψη από τα µέσα ενηµέρωσης και προκάλεσε την οργή,οδηγώντας σε µαζικές διαµαρτυρίες ενάντια στον IRA στο Δουβλίνο.

᾽᾽When the violence causes silence

We must be mistaken ᾽᾽

Ίσως η σηµαντικότερη φράση του τραγουδιού. «Όταν η βία προκαλεί τόση σιωπή,κάτι πρέπει να έχουµε κάνει λάθος».Εδώ η τραγουδίστρια και στιχουργός µας βάζει στο κλίµα της τραγικής εκείνης πολιτικοστρατιωτικής κατάστασης φωτογραφίζοντας τον βουβό πόνο της απώλειας αθώων και άµαχων θυµάτων που απλά έτυχε να βρίσκονται στο λάθος σηµείο την λάθος στιγµή. Επισηµαίνοντας παράλληλα την τεράστια ηθική ευθύνη του ανθρώπου που αγνοεί τα λάθη του.

Μιά ακόµα δυνατή εικόνα του τραγουδιού είναι εκείνη η περιγραφή της µάνας που παρουσιάζεται να σπαράζει από θλίψη και πόνο η οποία πιθανόν να αναφέρεται σε πραγµατικό γεγονός , καθώς σύµφωνα µε µαρτυρίες στα µέσα ενηµέρωσης της εποχής το ένα από τα δύο αγόρια-θύµατα- της βοµβιστικής επίθεσης ξεψύχησε στην αγκαλιά της µητέρας του.

Σίγουρα αυτό το κοµµάτι των Cranberries είναι έντονα συναισθηµατικά φορτισµένο µε πολλές άσχηµες εικόνες και έννοιες, όπως αυτές του πολέµου του θανάτου και της βίας, δεν παύει όµως να αποτελεί ένα τραγούδι διαµαρτυρίας κατά των πολέµων, ένα παγκόσιο σύµβολο ειρήνης και τέλος µια διαχρονική επιµνηµόσυνη δέηση ως ελάχιστο φόρο τιµής στα δύο ανήλικα παιδιά που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους.

 

 

ΤΟΣΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΤΟΣΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΛΑ ΜΕ ΕΝΑ…ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Γράφει ο Γιώργος Χαρτοπάκης 

Είναι γεγονός ότι η μουσική μας βγάζει διάφορα συναισθήματα. Ένα τραγούδι που μας αρέσει μπορεί να μας αντιπροσωπεύει, να εκφράζει όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε ή να μας φτιάχνει το κέφι. Υπάρχουν όμως και τραγούδια που όταν τα ανακαλύπτεις νομίζεις ότι μιλάνε για πολλές στιγμές της ζωή σου, ανάλογα με το μήνυμα που λαμβάνεις εσύ από ένα τραγούδι. Για μένα ένα τέτοιο τραγούδι θα μπορούσε να ήταν το «I know you care« της Ellie Goulding. 

(Φωτογραφία από το βίντεο κλιπ του «I know you care» όπου το ερμηνεύει η Ellie Goulding Πηγή: examiner.com)

Την Ellie Goulding την μάθαμε οι περισσότεροι από το επιτυχημένο τραγούδι της «Love me like you do» για την ταινία «50 αποχρώσεις του γκρι» (που κυκλοφόρησε το 2015), η οποία ταινία κατά την γνώμη μου είχε μόνο κάποια καλά τραγούδια. Γενικά η ταινία δεν άξιζε κάτι, αλλά μπορεί σε κάποιον άλλο να άρεσε. Τα γούστα είναι γούστα. Πέρα από αυτά πληροφοριακά η βρετανίδα Ellie Goulding (στα 30 της χρόνια) είναι μια επιτυχημένη τραγουδίστρια με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της και μάλιστα με το τραγούδι της «Love me like you do» έφτασε κοντά στο να λάβει το πρώτο της βραβείο Grammy. Γενικά είναι μια ευαισθητοποιημένη τραγουδίστρια καθώς ασχολείται πολύ με τα παιδιά και με τα δικαιώματα των γυναικών.

Το 2012 κυκλοφόρησε το «I know you care» από το άλμπουμ Halcyon της Ellie Goulding όπου το έγραψε η ίδια μαζί με τον Justin Parker. Το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα από τα τόσο γνωστά της τραγούδια, ωστόσο ήταν το τραγούδι μαζί με το πολύ γνωστό «Blue Jeans» της Lana Del Rey που συμπεριλήφθηκαν στην ταινία Now Is Good με πρωταγωνιστές τη Dakota Fanning και τον Jeremy Irvine. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο Before I Die της βρετανίδας Jenny Downham. Στο βίντεο κλιπ μάλιστα του «I know you care» συμπεριλαμβάνονται σκηνές από αυτήν την ταινία. Αυτό που κάνει το τραγούδι να ξεχωρίζει είναι οι σκηνές από την ταινία αυτή και το παρασκήνιο του τραγουδιού αυτού. Για την ταινία θα πούμε ότι η υπόθεση έχει να κάνει με μια κοπέλα την Tessa (ως Dakota Fanning) η οποία πάσχει από λευχαιμία και της μένει λίγος καιρός για να ζήσει. Η ίδια όμως θέλει να ζήσει κανονικά σαν έφηβη και να τα προλάβει όλα. Μάλιστα θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής της και θα θελήσει να πάρει κάθε ρίσκο για να ζήσει τον έρωτα της. Ο Adam (ως Jeremy Irvine) που είναι ο έρωτάς της στην ταινία και η οικογένειά της θα μείνουν δίπλα της μέχρι το τέλος.

Το «I know you care» είναι ένα από τα τραγούδια που θεωρώ ότι έχει τους πιο συγκινητικούς στίχους. Η ιστορία της ταινίας επιβεβαιώνει αυτό που φαίνεται και στο τραγούδι. Ο Adam παρά την αρρώστια της Tessa θα μείνει δίπλα της θυσιάζοντας πολλά και θα χαρούν τον έρωτά τους που θα τελειώσει άδοξα. Δεν είναι ανάγκη το τραγούδι να μιλάει απαραίτητα για έναν έρωτα, αλλά μπορεί να μιλάει για κάθε σχέση δύο ανθρώπων στη ζωή τους, ανάλογα το πως θα λάβει το μήνυμα ο καθένας μόλις το ακούσει και καταλάβει τους στίχους. Κι αυτό είναι κάτι που κάνει το τραγούδι αυτό ξεχωριστό με τη συγκινητική ερμηνεία της Ellie Goulding. Η βρετανίδα τραγουδίστρια όταν ρωτήθηκε για αυτό το τραγούδι απάντησε ότι μέσα από αυτό μιλάει κυρίως για τη σχέση της με τον πατέρα της και την οργή και την πικρία που ένιωθε όταν εκείνος δεν ήταν δίπλα της. Ωστόσο όπως είπε και η ίδια μέσα από τη μουσική της γυρνάει την δικιά της εμπειρία σε κάτι θετικό. Συγκεκριμένα μέσα από το τραγούδι αυτό η ίδια φαίνεται να πείθει τον εαυτό της ότι ο πατέρας της νοιάζεται για κείνη και σε κάθε της πρόβλημα είναι δίπλα της όπου και να είναι αφήνοντας στην άκρη το κακό της παρελθόν με εκείνον.

 

Αν και η Ellie Goulding δεν είναι η αγαπημένη μου τραγουδίστρια ωστόσο το συγκεκριμένο της τραγούδι «I know you care» το βάζω στη λίστα με τα πιο συγκινητικά τραγούδια. Όλοι άλλωστε έχουμε ακούσει ένα συγκινητικό τραγούδι από έναν καλλιτέχνη που δεν ακούμε και πολύ. Επίσης το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε και για την εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία (Song4Syria) και μέσω τις πωλήσεις του τα λεφτά πηγαίναν στη φιλανθρωπική οργάνωση Save The Children Fund που ήταν εγγεγραμμένη στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Σκωτία.

Μπαίνοντας στους στίχους του τραγουδιού αυτού μπορεί να σου έρθουν στο μυαλό διάφορες εικόνες και διαφορετικά μηνύματα. Ένα από τα μηνύματα που λαμβάνω από αυτό το τραγούδι είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα νοιάζεται για μας στα δύσκολα είτε είναι οι γονείς μας, είτε οι φίλοι μας, είτε ο άνθρωπος που θέλουμε. Πόσο μάλλον οι γονείς μας κι ας υπάρχουν κακές στιγμές μεταξύ των παιδιών και των γονιών κάποιες φορές.  Νοιαζόμαστε κάποιες φορές ακόμα και για άτομα που είναι μακριά μας εξαιτίας κάποιων καταστάσεων.  Γενικά θέλουμε να μας νοιάζονται και να νοιαζόμαστε για να μην νιώθουμε μόνοι. Η μοναξιά είναι ότι χειρότερο κάποιες φορές για τον άνθρωπο.

Ακόμη ένα άλλο θέμα που αναδεικνύεται μέσα από το βίντεο κλιπ του τραγουδιού είναι και η αληθινή αγάπη. Πόσοι καταφέρνουν να μένουν μέχρι το τέλος δίπλα σε ανθρώπους που ξέρουν ότι κάποια στιγμή θα τους χάσουν όταν έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Μέσα από τις θυσίες και τα αληθινά αισθήματα φαίνεται ο έρωτας. Όλοι έχουν δικαίωμα να ερωτευτούν και να ζήσουν τη ζωή τους.  Το θέμα είναι αν μπορούμε να θυσιάσουμε πράγματα και αν μπορούμε να ρισκάρουμε. Γιατί ζούμε και στην εποχή που απλά βλέπουμε σεξ παντού, αλλά τον έρωτα ούτε τον βλέπουμε, ούτε τον ζούμε, ούτε ρισκάρουμε για αυτόν.

Έτσι είναι λοιπόν η μουσική. Μας κάνει να χαμογελάμε, μας αγγίζει, μας θυμίζει διάφορες στιγμές στη ζωή μας. Είναι μεγάλη η επιρροή της μουσικής στη ψυχολογία μας. Προσφέρει πολλά και έντονα συναισθήματα και πολλές φορές αποτελεί το καταφύγιο μας από τη βαρετή καθημερινότητά μας.

Τους στίχους του τραγουδιού μπορείτε να τους βρείτε εδώ 

http://www.azlyrics.com/lyrics/elliegoulding/iknowyoucare.html

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ- Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ ΤΩΝ ‘00s

Μετά από μια κάμψη τριών ετών ο Μιχάλης  Χατζηγιάννης επιστρέφει στο μουσικό προσκήνιο με καινούργιο μουσικό άλμπουμ, υποσχόμενος να αλλάξει ξανά το χάρτη της ελληνικής δισκογραφίας και να κερδίσει πάλι τη θέση του στα ακουστικά και στα ηχεία μας.

Έχοντας στη βαλίτσα του, τους αιχμηρούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και με όχημα τις συνθέσεις του Χρυσοστόμου Μουράτογλου και του ιδίου, μας υπόσχεται ένα συναρπαστικό ταξίδι στα πανέμορφα σοκάκια των δημιουργιών τους. Ήδη το πρώτο μουσικό δείγμα στο single «Θα χαθώ πριν φύγω» είναι άκρως θετικό, κάνοντας μια κατάθεση ψυχής ερμηνευτικά, σε συνδυασμό με τη σύνθεση του Μουράτογλου και τους στίχους της «χρυσής πένας» του Νίκου Μωραΐτη. Μας άφησε πολλές υποσχέσεις!

Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για τον ίδιο. Βλέποντας τη δημοτικότητά του να πέφτει, τις πωλήσεις του να μην είναι ικανοποιητικές για τα standards του, τις συναυλίες του να έχουν πέσει δραματικά, αποφάσισε να κάνει περιστασιακές εμφανίσεις στην επαρχία, απέχοντας από τις μεγάλες σκηνές της πρωτεύουσας, με σκοπό να κάνει τον κόσμο να τον λαχταρίσει. Καλύτερο σύμμαχο λοιπόν για τη μεγάλη επιστροφή δεν θα μπορούσε να έχει -και η αλήθεια είναι ότι έχει το καλύτερο όπλο στη φαρέτρα του- την ιέρεια της ελληνικής στιχουργικής, τη Λινά «μας». Πόσα και πόσα βράδια δεν έχουμε ξενυχτίσει τραγουδώντας τη «Σωτηρία της ψυχής μας», κάνοντας κλήσεις που καταλήγουν στον «Τηλεφωνητή», λέγοντας ψιθυριστά «Αν μου τηλεφωνούσες».

Μέσα στον Ιούνιο λοιπόν, όπως ανακοίνωσε και ο ίδιος, θα έχουμε το δεύτερο δείγμα της δουλειάς τους, η οποία θα κυκλοφορήσει ολοκληρωμένη τον Οκτώβριο. Το αποτέλεσμα σίγουρα θα είναι ιδιαίτερο και θα αξίζει σίγουρα τη προσοχή μας, έστω και τα 3-4 λεπτά της διαρκείας του, γιατί σίγουρα θα έχουν να μας εξομολογηθούν κάτι που κρύβουν μέσα στις σκέψεις τους.

Θα χαθώ πριν φύγω- Μιχάλης Χατζηγιάννης
Μουσική: Χρυσόστομος Μουράτογλου
Στίχοι: Νίκος Μωραϊτης

 

 

Ρόμπι Γουίλιαμς Γεννημένος διασκεδαστής

Γράφει η Μαρία Μώρου

Τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός. O Ρόμπι Γουίλιαμς είναι όλα τα παραπάνω, μα πάνω απ’ όλα, είναι ένας διασκεδαστής που καταφέρνει να περνάει καλά, τόσο ο ίδιος on stage, όσο και ο κόσμος από κάτω.

Όταν το 1990 ο νεαρός Ρόμπερτ Πίτερ Γουίλιαμς από το Stoke on Trent της Βόρειας Αγγλίας πήγε για ένα δοκιμαστικό διαφημιστικού, δεν περίμενε ότι θα κατέληγε  μέλος του ποπ συγκροτήματος Take That.  Οι δισκογραφικές εταιρίες της εποχής ευνοούσαν τα boys band.  Τους απέφεραν μεγάλα κέρδη, εις βάρος όμως της μουσικής ποιότητας.

Αυτή η συνεργασία του Ρόμπι με τους Take That θα λήξει άδοξα  το 1995. Προσωπικές κόντρες με τον Nigel Martin Smith για την ηγεσία στο γκρουπ, αλλά και η έφεση του Ρόμπι στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά θα οδηγήσουν την μπάντα σε ρήξη και διάλυση.

Βρισκόμαστε αισίως στο 1996. Η γενιά του «Me» generation ηγείται. Τη θέση της διαμαρτυρίας και του κοινωνικού προβληματισμού παίρνει η τάση για διασκέδαση και υλικές απολαύσεις.  Και εκεί ακριβώς «σκάει» το φαινόμενο Ρόμπι φωνάζοντας «Let me entertain you» από τον πρώτο του δίσκο Life thru a Lens το 1996. Ο κόσμος ζητούσε διασκέδαση και κάποιος του την προσέφερε απλόχερα. Ζούσε μέσα από αυτό.  «Είμαι γεννημένος διασκεδαστής. Όταν ανοίγει η πόρτα του ψυγείου και πέφτει το φως πάνω μου, το ρίχνω στο τραγούδι»  έχει πει ο ίδιος.

Ο Ρόμπι έχει ήδη ξεκινήσει τη σόλο καριέρα του.  Εκτός από το Let me entertain you, κάνει το Freedom με τον George Michael και το  Supreme (Sing When You’re Winning, 2000). Οι επιρροές του από τη δεκαετία του ’70 είναι εμφανείς. Οι επιρροές του από τον Frank Sinatra επίσης, τον οποίον διασκευάζει και αντιγράφει κατά κόρον, με αποκορύφωμα την  εμφάνισή του στο Royal Albert Hall το 2001.  Αν και αυτές τις «αντιγραφές» ο κόσμος τις καταλαβαίνει, ο Ρόμπι αποκτά όλο και περισσότερο φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο.

Αλήθεια, γιατί ο κόσμος συμπαθεί τόσο πολύ τον Ρόμπι;  Κρίνοντας και από την ομιλούσα, ο λόγος είναι ένας και απλός: κατάφερε να αλλάξει την εικόνα της ποπ κουλτούρας, παρουσιάζοντας τους ποπ σταρς όχι σαν «βουτυρόπαιδα» με στυλιζαρισμένο μαλλί, αλλά σαν cult φιγούρες με «κουσούρια» όπως ναρκωτικά, φοβίες, αμφισεξουαλικότητα. Τα «κακά παιδιά» έχουν πέραση και τότε και τώρα.  Ο Ρόμπι έκανε τραγούδια τα βιώματά  του, τις φοβίες και τα άγχη του, με την ελπίδα πως ο κόσμος θα ταυτιστεί μαζί του. Ήταν τόσο εύκολο για αυτόν να το κάνει που ο θρύλος θέλει το τραγούδι Me and my Monkey να δημιουργήθηκε όταν κάποτε καυχιόταν σε ένα κορίτσι ότι μπορεί να γράψει ό,τι τραγούδι θέλει αρκεί να του πει δυο λέξεις. Αυτή απάντησε «monkey και rollerblades». Το υπόλοιπο της ιστορίας είναι γνωστό.

Η ανοδική του πορεία συνεχίστηκε σταθερά μέχρι και το 2005. Το Feel και το Me and My Monkey (2002), το Tripping και το Advertising Space (2005) αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια.

«Με έχετε δει να μεγαλώνω μέχρι τώρα. Θέλω να γεράσω μαζί σας. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μη μ’ αφήσετε».  Ο Ρόμπι είχε ήδη 13 χρόνια στη δισκογραφία όταν είπε αυτά τα λόγια τον Αύγουστο του 2003 σε μία από τις τρεις συναυλίες που έδωσε στο Knebworth. Το Knebworth αποτελεί χρονικά το μέσο της καριέρας του. Ξεκίνησε στα 16, το Knebworth έγινε όταν ήταν 29, πλέον είναι 42. Δεν ήταν ποτέ πριν στο ύψος που βρέθηκε τότε και δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ ξανά έκτοτε.

Στις 16 Ιουνίου του 2015 ο Robbie Williams αποφασίζει να πει το μεγάλο ναι και να ξαναγίνει μέλος των Take That. Σε κάθε περίπτωση παραμένει πάντα ο απόλυτος performer.

 

ΤΑ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ ΣΟΥ……Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΣΟΥ!

Γράφει ο Αποστόλης Κορτιάνος

(Με Μότσαρτ και Μπαχ ηρεμούν τα νεογέννητα μωρά Πηγή: newsbomb.gr)

Πολλές φορές έχουμε κάνει διάγνωση του χαρακτήρα ενός ατόμου αναλογικά με το τι μουσική ακούει. Τελικά ο χαρακτήρας είναι άμεσα συνδεδεμένος με τα μουσικά μας ακούσματα; Από την αρχαιότητα και συγκεκριμένα από την Αρχαία Ελλάδα υπάρχει αυτό το ερώτημα. Πρώτος που επιχείρησε να δώσει μια λογική απάντηση είναι ο Πυθαγόρας. Ο πατέρας των μαθηματικών υποστήριζε ότι η μουσική είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη ψυχική διάθεση του ανθρώπου. Κατά την άποψη του η χρήση των καταλλήλων μελωδιών μπορεί να επηρεάσει και να συμβάλει στη ψυχική μας υγεία. Ο Πυθαγόρας επηρέασε σημαντικά τον Πλάτωνα και έτσι ο δεύτερος ανέπτυξε τη θεωρία αυτή, υποστηρίζοντας ότι η μουσική έχει τη δύναμη να διαπλάσει το ήθος του ανθρώπου υποδεικνύοντας το ρολό της στην ανατροφή ενός παιδιού και στη γενναιότητα του με σκοπό την καλύτερη δυνατή υπεράσπιση του κράτους. Κατά τον Πλάτωνα η μουσική της απόλαυσης αποσταθεροποιούσε την σύνδεση του πολίτη με το κράτος με αποτέλεσμα τη σωματική και ψυχική κατάπτωση. Ο μαθητής του Πλάτωνα Αριστοτέλης πήγε τη θεωρία ακόμα πιο μακριά υποστηρίζοντας ότι οι μουσικοί τόνοι διαφέρουν ο ένας από τον άλλο, κατά την ακρόαση εμφανίζεται σε μας διαφόρων ειδών διάθεση και δε συμπεριφερόμαστε καθόλου κατά τον ίδιο τρόπο σε κάθε έναν από αυτούς.  Έτσι ανάλογα με τους μουσικούς τόνους του ενός είδους έχουμε μια διάθεση περισσότερο συμπονετική και θλιμμένη, ακούγοντας όμως τους τόνους ενός αλλού μουσικού είδους, λιγότερο ‘’αυστηρούς’’ φτιάχνει τη διάθεση μας, ενώ άλλοι μουσικοί τόνοι μας προκαλούν μια πιο ισορροπημένη διάθεση. Όταν η μουσική έρχεται σε επαφή με τα αυτιά μας, οι ήχοι αυτομάτως μετατρέπονται σε ερεθίσματα όπου ταξιδεύουν απευθείας στον εγκέφαλο, τον σταθμό αναμετάδοσης συναισθημάτων και αισθήσεων. Αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές χτυπάμε το πόδι μας στο ρυθμό της μουσικής, χορεύουμε ή κουνάμε το κεφάλι στο ρυθμό της σύνθεσης, στο θάλαμο των αισθημάτων όμως του εγκεφάλου καθορίζεται και η αναπνοή, ο παλμός ακόμα και η κυκλοφορία του αίματος από ένα άκουσμα!

Οι Gabrielsson και Lindstorm σε μια έρευνα που έκαναν τη δεκαετία του ’80 σχετικά με τις αντιδράσεις ατόμων που βίωσαν από μια ισχυρή μουσική εμπειρία, έδειξαν ότι η πιο ισχυρή αντίδραση ήταν τα δάκρυα( από βουρκωμένα μάτια έως λυγμούς), στις περισσότερες αντιδράσεις όμως είναι τα συναισθήματα χαράς, αμέσως μετά σε συχνότητα αντιδράσεων ήταν το ρίγος, η αλλαγή πνοής, η αίσθηση κρύου, η αύξηση των παλμών και πολλά άλλα!!! Οι περισσότερες μελέτες και έρευνες έχουν ερευνήσει τη διάθεση στη μουσική, ενώ η κυρία παραδοχή σήμερα, είναι ότι η μουσική εκφράζει συναισθήματα και διαθέσεις. Σύμφωνα μάλιστα με τη θεωρία της διέγερσης η μουσική προκαλεί συναισθήματα ανάλογα με αυτά που η ίδια εκφράζει. Όταν η μουσική είναι θλιμμένη η δύναμη της κάνει και τον ακροατή να θλίβεται! Η μουσική επίσης μπορεί να επιφέρει ακραίες καταστάσεις συναισθήματος ανεξέλεγκτης δύναμης που βρίσκεται κρυμμένη ή φανερή βαθιά μέσα μας!!!

 

ethnos.gr

Ορισμένα μουσικά είδη μπορούν να επηρεάσουν και διανοητικά έναν άνθρωπο χωρίς να ξέρουμε όμως το τρόπο κατά τον οποίο συμβαίνει αυτό. Η χρήση ορισμένων ειδών μουσικής σε θρησκευτικές και θεραπευτικές λειτουργίες με σκοπό την έκσταση είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Η έκσταση συνήθως στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη χρήση τυμπάνων καθώς και η έκταση με τα συνοδευτικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς , οφείλεται και στη χρήση κρουστών. Η διέγερση που προκαλούν επηρεάζει πολλές αισθητηριακές και κινητικές περιοχές του εγκεφάλου και επιφέρουν αλλαγές στη συμπεριφορά: 1. Οπτικές και ακουστικές εντυπώσεις χρωμάτων και ήχου 2. Σωματική κίνηση όπως λίκνισμα, αναπηδήσεις, τρεμούλιασμα και συσπάσεις. 3. Ασυνήθεις ενοράσεις ή παραισθήσεις 4. Αύξηση του ρυθμού της αναπνοής, γρήγορο καρδιακό ρυθμό, έντονη εφίδρωση και αναποδογύρισμα των ματιών. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η παρόρμηση για χορό. Τα μουσικά χαρακτηριστικά που φαίνεται να επιδρούν συχνότερα είναι η ένταση, το τέμπο, οι τρόποι( μετάβαση από ελάσσονα σε μείζονα), η πυκνή υφή, ο ρυθμός, η μελωδία και η αρμονία.

Όλοι οι αυτοί οι παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους επηρεάζοντας τον χαρακτήρα μας άρα τα ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ ΣΟΥ…….Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΣΟΥ!!!